پناهندگان ایرانی در ترکیه
پناهندگیپناهندگان ایرانی در ترکیه
پناهندگیپهنابهری شومال عراقی پناهنده کرد ایرانی در ترکیه
حکومه‌تی دیکتاتوری مذهبی کۆماری ئیسلامی ئیران که پشتیوانی تروریست و شه‌رو ئاژاوه‌ێه له دنیادا ، هه موو سنورو پرنسیڤه ئه‌خلاقیو سیاسیو دیپلۆماسیه‌کانی نێوده‌وڵه‌تی به‌زاندوه له هه‌مان کاتدا له ناوخۆێ ئیراندا ده‌ستی داوه به کۆشتو کوشتاری ئازادی خوازان له ناوخۆ.
له ئیراندا هیچ ئازادییک بوونی نییه ،ئازادیه‌کانی وه‌ک؛ئازادی نه‌ته‌وه‌یی (زمان،جلو به‌رگ، فه‌رهه‌نگ و دابو نه‌ریتی نه‌ته‌وایه‌تی )ئازادی سیاسی ،چاپه‌مه‌نی،تاکه‌که‌سی و دینی و هه‌تا دوایی ......
کۆمه‌ڵێک یا که‌سانێک که داواێ دمۆکراسی بکه‌ن بێ گۆمان به ئیعدام مه‌حکوم ده‌بن، که به هه‌زاران نمونه‌ێ وامان له به‌رده‌ست دا هه‌ێه.
له کاتێک دا که هیچ ئازادییه‌ک بوونی نییه له ئێران دا ، بۆ به ده‌ستهێنانی دمۆکراسی بۆ ئێران و خودمختاری بۆ کوردستان ده‌سمان دا به خه‌باتی ئاشکرا دژی کۆماری ئیسلامی ئێران له ده‌ره‌وه‌ێ ئێران له کورستانی ئیراق که حزبه کوردیه ئازادیخوازه‌کانی ئیرانی له وێ جێگرن. به ساڵان له ناو ئه‌و حزبانه که سه‌ره‌کیترینیان (حزبی دمۆکراتی کوردستانی ئیران)ه خه‌باتی ئاشکراێ خۆمان کردوه، له‌و ماوه‌ێه دا به سه‌دان جار حکومه‌تی ترۆریستی کۆماری ئیسلامی پیلانی ترۆریستی بۆ ئیمه داناوه،به سه‌دان ئه‌ندامی ئازادی خوازی سه‌ر به‌و پارتانه‌ی شه‌هید کردوه که سه‌ره‌کیترینیان "دکتر عبدالرحمان قاسملۆ" و "دکتر سعید شه‌ره‌فکه‌ندی "بوون.
هه‌ر به هۆی کاره ترۆریستیه‌کانی رژیمی ئیسلامی ئیران که له سه‌رمان بوو له کوردستانی ئیراق ،رومان کرده شاری "وان" له تورکیه .
ئیمه کۆمه‌ڵێکی1205 که‌سی که له پارتو ڕێکخراوه سیاسیه‌کانی دژی حکومه‌تی دیکتاتۆری کۆماری ئیسلامی ئێران بویین ، له سه‌ره‌تاکانی ساڵی 2001 تا 2003 به تاکوو به کۆمه‌ڵ له کاتی جێا جێا له کوردستانی ئیراقه‌وه به‌ره‌و ده‌فته‌ری "یون" له شاری "وان" له تورکیه خۆمان ناساندوه و له ڕێکه‌وتی 2003|12|04 له لاێه‌ن "ئون چ س ر " یا ڕێکخراوی مافی مرۆڤ به په‌نابه‌ری ڕه‌سمی ناسراوین ، له‌و کاته‌وه تا ئێستا چاوه‌روانین که بۆ وڵاتانی په‌نابه‌ر خۆاز که ئه‌منییه‌تی گیانیمان پارێزراو بێت به ڕێ بکرێن ، به‌ڵام به داخه‌وه په‌روه‌نده یا "فاییل" ی ئیمه بۆ سفاره‌تی هیچ وڵاتێکی په‌نابه‌ر خۆاز به‌رێ نه‌کراوه .
حکومه‌تی تورکیه که 20 ملیون کوردی له باری نه‌ته‌واێه‌تی، ئابوری ، سیاسی ، جوغرافی هه‌وڵی له ناوبردنیان ده‌دات و هیچ کات حازر نییه کورد وه‌کو مله‌تێک به ره‌سمی بناسێت . چۆن قه‌بووڵ ده‌کات 1205 کوردی کوردستانی ئێران که ڕابردووی سیاسیان بوه بۆ به ده‌سهێنانی دمۆکراسی و مافی نه‌ته‌واێه‌تی ، هه‌ر وا به ئاسانی ده‌ربازی وڵاتانی په‌نابه‌ر خواز ببن،که له‌و وڵاتانا گیانیان له ئاسایش دا بێت.
زۆربه‌ێ ئێمه‌ێ په‌نابه‌ر توشی ناخۆشییه رۆحییو ره‌وانییه‌کان بویین،جه‌وانه‌کان (گه‌نجه‌کان) له هه‌موو ئیمکاناتی ژئانی رۆژانه بێ به‌شن ، زۆر جار له نا ئومێدی دا ده‌س به ئیعتساب له خواردن، یا ته‌نانه‌ت خۆ کوژی ده‌ده‌ن ، که نمونه‌ێ وامان زۆره. ئه‌وانه‌یچ که باوکو دایکن به هۆی نه‌زانینی زمان و نه‌خۆشی و په‌ک که‌وتویی له ماڵن فشاری ده‌رونیان له سه‌ره.
پرسیار ده‌که‌یین:
1_بۆچی حکومه‌تی تورکیه هه‌مو پرنسیڤه کانی نێو نه‌ته‌وه‌ی له ژێر پێ ناوه بۆ ماوه‌ێ 6 ساله 1205 په‌نابه‌ر له کاتێک دا که له لاێه‌ن ڕێکخراوی نه‌ته‌وه یه‌کگرتوه‌کانه‌وه به ره‌سمی وه‌ک په‌نابه‌ر وه‌رگیراون به‌ڵام ڕیگری چوونی ئێمه‌یه بۆ وڵاتانی په‌نابه‌ر خواز ؟
2_که بۆچی په‌روه‌نده یا فایلی ئێمه له لاێه‌ن ده‌فته‌ری ڕێکخراوی نه‌ته‌وه یه‌کگرتوه‌کانه‌وه له ئانکارا بۆ سفاره‌تی هیچ وڵاتێکی په‌نابه‌ر خواز نه نێردراوه ؟
3_بۆ له کاتێک دا که قه‌بووڵ کراویین وه‌ک په‌نابه‌ر ، هیچ جۆره یارمه‌تێکمان په نادرێت وه‌ک یارمه‌تی ماڵی ده‌رمانی حقوقی
داواکاری:
1_ په‌روه‌نده‌کانمان به زوتریین کات بۆ سفاره‌تی وڵاتانی په‌نابه‌ر خواز به ڕێ بکرێت .
2_ له لاێین تورکیه‌وه به زوتریین کات خروجی(ده‌ربازبون) مان پێ بدرێت به هه‌ر هه‌موو 1205 که‌سه‌که.
3_تا ئه‌و کاته‌ێ له تورکیه‌یین له هه‌موو ئیمکاناتی په‌نابه‌ری به‌شدار بیین؛ وه‌کوو یارمه‌تی مانگانه، یارماتی پزیشکی(ده‌رمانی) کرا ماڵ خوراکو پوشاک .
4_ ڕێکخراوی نه‌ته‌وه یه‌کگرتوه‌کان لێژنه‌ێێک (هه‌یئه‌تێک) پێک بهێنێت که تا ئه‌و کاته‌ێ ئه‌م 1205 که‌سه له تورکییه‌وه بۆ وڵاتانی په نابه‌ر خواز به‌رێ ده‌کرێن چاوه‌دێریان بکات . چونکه له ماوه‌ێ ئه‌م 6 ساڵه دا زۆر جار به درۆ قه‌ۆڵۆ به‌ڵێنیان داوه‌و هیچی جێ به جێ نه‌کراوه.
به سپاسه‌وه نبی عنایتی
we were a group of opponents of islamic ystem in iran afther the governoring of this system and begining suppression of democrat forces and liberalin our country we started the openly strygling against this dictator government and cancelling the humanity freedom . and by this reason we have been rushed by this suppressioner forces and up to now those who are opponents of that regime whether inside and ex outside . they always placed of teror and rushing . in the result of the pressed from regime forces we scaped of our home iran . and we refuged to the North of iraqi zone and our home neghibour . and we continued our openly aactivities and political against the government pervailed over n iran .. the spy bands and terorist that related to islamic government in this regions and they have inceased thier penetrationand they kidnaped and terored thier opponents such as us .
thier actions freedom was the required size of killing refugees under protection of UNHCR .
and sacrificed a number .such a manner the parts of this opponents forces of regime governor in iran.with none close security in a way decreasing of stopping UNHCR activities of side of exiting refugees under protection of him self of iraq to a save spot. Has scaped from iraq and came to turkye.
We are the grop of 1204 people in the parties and organization who were opponenets of islamic regime . and in the first of the year 2001 and till the end of 2003 have graduaııy intered to turkey . and have considered our selves to UNHCR offices we have been accepted as like as a political refugee from UNHCR 04/12/2003 and from that date up to now we are waitting for transfering to a save and accept refugee country in.
ئه‌م وێنانه وێنه‌ی په‌نابه‌رێکی کورده له تورکیه به ناوی *حمید عنایتی *له شاری *افیون* له تورکیه
که به هۆێ نا له باری ژیانی په نابه‌ری ویستی خۆی قۆربانی بکات ؛ حمید له کۆمه‌ڵه په‌نابه‌رێکه ناسراو به شۆماڵی عراق که ماوه‌ێ زیاتر له 5 ساله له تورکیه :سه‌رباری ئه‌وه‌ێ که له لاێه‌ن (ریکخراوی نه‌ته‌وه یه‌کگرتوه‌کانه‌وه ) قه‌بوڵ کراون به‌ڵام حکومه‌تی تورکیه ڕێگریان لێ ده‌کات که بنێردڕێن بۆ وڵاتانی په‌نابه‌ر خواز ڕێژه ێ ئه‌م په‌نابه‌رانه 1200 که‌سن که له ساڵه‌کانی 2001 هاتونه‌ته تورکیه"
حمید عنایتی گه‌ره‌کی بوو له ساختمانێکی به‌رز خۆێ بکۆژێت تا ده‌نگی په‌نابه‌رانی کورد به گوێ دنیا بگات : تورکیه‌و ڕێکخراوی سازمانی ملل له تورکیه رسوا بکات
ئه‌م روداوه به هۆێ گه‌یشتنی پۆلیس تیمی تایبه‌ت رزگار کرا : به‌ڵام کێشه‌ێ په‌نابه‌رانی ناسراو به شۆماڵ عراقی له تورکیه کۆتایی پێ ناێت
پناهجویان ایرانی در آستانه استرداد توسط دولت ترکیه
علی جوانمردی (آنکارا)
در پی صدور حکم استرداد شماری از پناه جویان ایرانی در ترکیه توسط پلیس، کمیساریای عالی امور پناهندگی سازمان ملل متحد می گوید تلاش خود را به عمل آورده تا از استرداد پناهجویان سیاسی به ایران جلوگیری کند.
پناهجویان و پناهندگان ایرانی در ترکیه ادعا می کنند در پی نشست های اخیر مقامات امنیتی ایران و ترکیه، فشار پلیس بر پناهجویان بیشتر شده و صدور حکم های دیپورت افزایش یافته است.
دفتر کمیساریای عالی امور پناهندگی سازمان ملل متحد در آنکارا می گوید قوانین وزارت کشور ترکیه با موازین این سازمان ازهم جدا بوده و رابطه ای میان صدور احکام دیپورت پناهجویان ایرانی با مسائل سیاسی و امنیتی دیده نمی شود
طی دو هفته گذشته، ۵ پناهجو در وان، دو پناهجو درآنکارا و ۷ پناهجوایرانی در شهر ادرنه، حکم دیپورت به ایران دریافت کرده اند.
علی عالم زاده پناهجوی سیاسی وعضو حزب مشروطه ایران که خود در آستانه دیپورت قرار گرفته می گوید: «بعد از آن سفر اخیری که رواسای دو کشور با هم داشتند، یک تفاهم نامه ای امضا شد که بعد از آن موج جدیدی از اعمال فشارها را ما داشتیم».
او می افزاید:« قبل از آن هم ما با مشکلات عدیده ای در اینجا در شهر وان روبرو بودیم ولی بعد از آن احساس می کنیم که این فشارها یک مقداری سیستماتیک شده و نمود وتبلور بیشتری پیدا کرده، و در واقع روی صادر کردن حکم دیپورتشان با کسانی بود که چه در ایران و چه در اینجا فعال سیاسی بودند و موضع گیری های تندتری نسبت به حاکمیت جمهوری اسلامی داشتند».
عالم زاده می گوید:«از این رو ما این احکام دیپورتی را کتبی دریافت کردیم و به هرحال منتظر این هستیم تا ببینیم در آینده چه می شود».
در همین زمینه، پژمان پیران پناهجوی دیگری که حکم دیپورت او نیز صادر شده، می گوید بارها در اداره پلیس ترکیه مورد ضرب و شتم قرار گرفته است.
آقای پیران می افزاید:«حکم دیپورت به عنوان بخشی از پروسه فشار برمخالفین نظام جمهوری اسلامی ایران و پناهجویان ایرانی بوده و هست. متاسفانه تا به حال این جانب توسط پلیس و اطلاعات کشور ترکیه به کرات مورد ضرب و شتم قرار گرفته ام».
او می گوید:«حتی به مرگ و دیپورت هم تهدید شدیم. آن هم در خود اداره پلیس ترکیه که در حقیقت بخشی از این پروسه و سیاست های دولت ترکیه را در قبال پناهجویان ایرانی نشان می دهد. ولی در حقیقت نمی توانم بگویم که برای آینده چه فشارهای دیگری را پیش رو خواهیم داشت و چه حق و حقوقی را برای دفاع از خودمان داریم».
این پناهجوی ایران می افزاید:«این مسایل بی ارتباط نیست با دیدار مقامات ایرانی و ترکیه و همین پیشنهاداتی که اخیرا دولت ترکیه برای حجم تبادلات تجاریشان داشتند واین مسئله واقعا جای نگرانی دارد. برای خودمان و دوستانمان و دیگر پناهجویان ایرانی که در حقیقت در یک فشار فوق العاده زیادی بسر می برند».
به گفته سخنگوی دفتر UN در شهر « وان»، مذاکراتی صورت گرفته تا حکم دیپورت پناهجویان سیاسی عملی نشود اما علی عالم زاده می گوید هنوز لغو حکم دیپورت آنها ابلاغ نشده است
دفتر کمیساریای عالی امور پناهندگی سازمان ملل متحد در آنکارا می گوید :«قوانین وزارت کشور ترکیه با موازین این سازمان ازهم جدا بوده و رابطه ای در میان صدور احکام دیپورت پناهجویان ایرانی با مسائل سیاسی و امنیتی دیده نمی شود».
به گفته سخنگوی دفتر UN در شهر « وان»، مذاکراتی صورت گرفته تا حکم دیپورت پناهجویان سیاسی عملی نشود.
اما علی عالم زاده می گوید هنوز لغو حکم دیپورت آنها ابلاغ نشده است. او می افزاید:«هنوز هیچی به ما ابلاغ نشده است و صادر کنندگان حکم هیچ عقب نشینی از مواضع نداشته اند. ما این جا برای پناه بردن به دولت ترکیه نیامده ایم ، ما به امید سازمان ملل متحد آمده ایم و کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در واقع باید خانه امنی باشد برای مردم جهان. ما به اینجا آمده ایم و همه پرونده های باز داریم» .
پژمان پیران معتقد است قدرت گرفتن و استقلال پلیس ترکیه برای صدور حکم دیپورت، پناهجویان ایرانی را نگران کرده است.
پژمان پیران:«آنچه که مسئله ساز هست و باعث نگرانی های پناهجویان ایرانی دیگر هم هست قدرت گرفتن و استقلال دولت ترکیه برای دیپورت های دسته جمعی آندسته از پناهجویانی است که دچار استیناف شده اند و جواب منفی شان را از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد به صورت دسته جمعی گرفته اند».
او می افزاید:«عده ای از دوستانمان هم که در ایران زندانی سیاسی سابق هم بودند و از ایران گریزان شده اند و به اینجا آمده اند. اخیرا حکم دیپورتشان از وزارت کشور ترکیه ابلاغ شده که این واقعا جای تاسف دارد و باعث نگرانی است».
به گفته پناهجویان ایرانی، طی ماههای اخیر شمار ایرانیانی که بدلایل سیاسی برای دریافت پناهندگی وارد ترکیه می شوند، افزایش یافته و در چنین شرایطی افرایش صدور حکم دیپورت پناهجویان ایرانی، نگرانی های زیادی را در بین این پناهجویان ایجاد کرده است.
گزارشی از وضعیت پناهندگان کرد ایرانی در ترکیه ( شمال عراق)
مقدمه
این گزارش وضعیت گروهی از پناهندگان ایرانی را که از سال 2001 تا کنون در ترکیه گرفتار شده اند بررسی می کند. تا کنون گزارشهای بسیاری درباره وضعیت این گروه توسط سازمانهای مختلف منطقه ای و بین المللی مدافع حقوق بشر منتشر شده است در گزارشات منتشر شده به سازمانهای صلاحیتدار و مرتبط توصیه شده است تا هرچه زودتر راه حلی پایدار و مناسب برای آنها بیابند، اما متاسفانه تاکنون راه حلی ارائه نشده است در حالی که این گروه متحمل شرایط بسیار سخت و طاقت فرسایی شده است.
کوشش ما در این گزارش بیان حقایق درباره عدم برخورداری این گروه از شاخص های حقوق بشری و انتقاد از کمیساریای عالی پناهندگان به عنوان مرجع اصلی که باید این مشکل را حل کند و روشن ساختن تبعیضات موجود در قوانین پناهندگی ترکیه و رفتار غیرمرسوم دولت ترکیه علیه این گروه از پناهندگان است.
از همه کسانی که در تهیه و ترجمه این گزارش( بخصوص خانم مریم امینی و آقای سردار رحیمی ) ما را یاری دادند سپاسگذاریم .
خلاصه‌ای از گذشته این گروه
این گروه از پناهندگان کرد ایرانی که اکنون در ترکیه ساکن هستند، پیشتر عمدتا از اعضای احزاب سیاسی کرد و ایرانی بوده اند، تا سال 2001 در عراق اقامت داشتند و بخش زیادی از این گروه توسط کمیساریای عالی پناهندگان به عنوان پناهنده سیاسی شناخته شده اند، در سال 2001 و 2002 به دلایل امنیتی مجبور به ترک عراق شدند. از سوی دیگر کمیساریای عالی در وضعیت بی ثبات و خطرناک منطقه از آنها حمایت نمی کرد و شمار زیادی از آنها توسط عوامل جمهوری اسلامی ایران ترور،کشته ، زخمی و یا به دست عوامل دولت ایران ربوده و به ایران باز گردانده شده اند که تا بحال هم از سرنوشت برخی از آنها اطلاعی در دست نیست. . هنگامی که این گروه وارد ترکیه شدند کمیساریای عالی و دولت ترکیه آنها را مورد حمایت قرار ندادند و حتی این گروه بیدفاع را با اقدامات تنبیهی مواجه کردند. در ابتدای وردمان به خاک ترکیه که خود را به کمیساریای عالی پناهندگان معرفی کردیم با اجبار برگه ای از قبل آماده شده را به ما امضاء کردند که بر اساس آن از هیچ حق و مزایایی برخوردار نخواهیم بود.به ما القاء شده بود که هگر این برگه را امضا نکنیم برای ما تشکیل پرونده انجام نخواهد شد. پناهندگان به خاطر ترس از دیپورت به ایران توسط پلیس ترکیه ناگزیر از میان بد و بدتر بد را انتخاب کردند به امضای این برگه تن دادند.
کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان از این گروه به عنوان حرکت کنندگان نا منظم یا جابجاشونده بی قاعده یاد کرد و براین مبنا از ثبت نام آنها به عنوان پناهنده خودداری نمود و از ارائه کمک های مالی و پزشکی به آنها سر باز زد و نسبت به انتقال آنها به کشورهای پناهنده پذیر هیچ اقدامی به عمل نیاورد.بعد از چند ماه به تعدادی از این پناهندگان برگة(AM) دادند وUN از حکومت ترکیه خواسته بود این افراد بدلیل اینکه در خاک عراق ازامنیت کامل برخوردار بوده اند ، به عراق بازگردانده شوند، پلیس ترکیه لیست این افراد را برای دیپورت آماده کرده بود و از آنها خواست که اسرع وقت خود را به پلیس معرفی کنند ، به مدت یک ماه این افراد در شهرهای ترکیه خود را مخفی نگه داشتند تا با همکاری احزاب و سازمانهای دفاع از حقوق بشر و اعما ل فشار به کمیساریای عالی پناهندگان وحکومت ترکیه این تصمیم UN لغو شد.
کمیساریای عالی پناهندگان با نامیدن این گروه به عنوان حرکت کنندگان نامنظم امکان استرداد آنها به ایران توسط دولت ترکیه را فراهم آورد و دولت ترکیه هم در هماهنگی با UN از اقامت موقت آنها خوداری کرد.
سرانجام دولت ترکیه پس از دو سال پذیرفت که به این پناهندگان تحت قانون (خارجیهای نرمال) اجازه اقامت موقت بدهد. بدین معنا که‌این گروه به عنوان پناهنده شناخته نشده و مجوز انتقال به کشور سوم از خاک ترکیه را ندارند. بنابر این آنها همواره در معرض بازگشت اجباری به ایران توسط دولت ترکیه قرار داشتند.
پیش از جنگ سرنگونی حکومت صدام در ماه مارس 2003, کمیساریای عالی پناهندگان عنوان حرکت کنندگان نا متغارف را درباره این گروه صادر کرد و به این صورت بازگرداندن آنها به عراق را تایید کرد ولی همزمان با سرنگونی حکومت عراق ، این حکم توسط کمیساریای عالی لغو شد و به دولت ها هم توصیه کرد از بازگرداندن پناهندگان به عراق خودداری کنند.
در اوت 2003, پلیس ترکیه نوزده نفر از این پناهندگان را که تعدادی زن و کودک در میانشان بود دستگیر کرده و بدون هیچ اخطار قبلی آنها را در نقطه صفر مرز ترکیه و ایران رها کرد و در نوامبر همان سال پنجاه و سه نفر را در شهر مرزی وان به مدت یک هفته باز داشت و به دیپورت تهدید کرد. بالاخره در نوامبر همان سال دولت ترکیه و کمیساریای عالی رایزنی هایی برای حل این مشکل بعمل آوردند که هنوز هم جزئیات آن برای پناهندگان روشن نشده است .
پس از این رایزنی ها در دسامبر 2003 کمیساریای عالی تمامی این پناهندگان را مجددا به عنوان پناهنده پذیرفت و به آنها برگه‌های رسمی را که نشان دهنده قبولی بود، تحویل داد. در آوریل 2004 وزارت کشور ترکیه به این گروه اجازه داد که به استانهای مرکزی منتقل شوند و آنجا برای اجازه اقامت اقدام کنند ولی هنگامی که به اداره پلیس محلی مراجعه کردند پلیس از آنها مبلغ گزافی درخواست کرد و روشن شد اجاره اقامتی که به آنها داده شده به عنوان خارجی است و نه پناهنده، به طوری که دولت ترکیه می تواند هر زمان که بخواهد، این پناهندگان را به ایران بازگرداند .
بسیاری از این پناهندگان هنوز هم از این موضوع اطلاعی ندارند، چون همه اسناد به زبان ترکی است وبیشتر آنها هم ترکی نمی دانند و کمیساریای عالی و حکومت ترکیه هم در این مورد به آنها توضیحی نمی دهند.
سازمان عفو بین الملل در پنجاه و ششمین جلسه اجرایی کمیساریای عالی نگرانی های خود را نسبت به وضعیت این گروه ابراز داشت و خاطر نشان کرد اگر آنها نتوانند اجازه اقامت خود را تمدید کنند به ایران بازگردانده می شوند. این سازمان به دولت ترکیه تاکید می کند با این گروه طبق آئین نامه سال 1994 قانون مهاجرت برخورد نکند و برای گرفتن ویزا و اسکان و در کشور سوم آنان را یاری دهد و همچنین شرایط استفاده همه پناهندگان از شاخص های حقوق بشر همانند اجازه کار و داشتن خانه و سر پناه را فراهم سازد .
سازمان عفو بین الملل به کمیساریای عالی توصیه می کند که از اقدامات تبغیض آمیز علیه این گروه خودداری کرده و با این گروه از پناهندگان هم مانند دیگر پناهندگان در ترکیه برخورد کند و از حق سکونت آنها در کشور سوم حمایت نماید.
در ششم سپتامبر 2006 نمایندگان این گروه از پناهندگان با نماینده وزارت کشور ترکیه و مسئولین UNHCR هم نشستی داشتند که هدف از این نشست تبادل اطلاعات، بررسی وضعیت و یافتن راه حل این مشکل بود. این نشست دستاورد جدیدی برای پناهندگان در بر نداشت و هر آنچه در این جلسه بیان شد پیشتر هم گفته شده بود.
قابل ملاحظه است که از نمایندگان پناهندگان خواسته شد که به طور خلاصه و فهرست وار مشکلات خود را بیان کنند و در برابر چراهای آنها، پاسخ نماینده کمیساریای عالی رجوع کردن به رساله های این سازمان و پاسخ های نماینده وزارت کشور ترکیه هم بسیار مبهم و رجوع کردن به دستورالعمل های قانونی و بایدها بود.
نتیجه این نشست و همچنین تحصن در مقابل درب ساختمان کمیساریای عالی پناهندگان در آنکارا این بود که کمیساریای عالی و دولت ترکیه با هم تصمیم جدیدی گرفتند و اعلام کردند کسانی که در خارج از ترکیه خویشاوند درجه یک دارند و یا اینکه افرادی که بیماری لا علاج دارند، می توانند اجازه خروج از ترکیه را دریافت کنند، ولی هنگامی که با دفتر کمیساریای عالی در این مورد تماس گرفته شد پاسخی داده نشد. با اینکه وزارت کشور ترکیه درنیمه دوم سال 2006 کتبا به پناهندگان اعلام کرد (افرادی که در خارج از کشور فامیل درجه یک دارند ( پدر، مادر، برادر، خواهر، زن، شوهر) و افرادی که بیماریهایی از قبیل بیماریهای قلبی، سرطان، دیالیز، و هپاتیت دارند، اجازه خروج از کشور ترکیه را دارند( ولی در تاریخ 2006/12/15در جلسه UNHCR و وزارت کشور این تصمیم لغو شد و در یک نامه رسمی که توسط شعبه‌های بخش خارجی امنیت ترکیه به پناهندگان ابلاغ شده شرایط بسیار سختی گنجانده شده است. بر اساس این ابلاغیه تنها به پناهندگانی اجازه خروج از ترکیه داده می شود که فرزندان کمتر از سنین 18 سال در کشور سوم دارند، یا کودکانی که پدر و مادر آنها در کشور سوم زندگی میکنند، آنهم مشروط بر اینکه از ترکیه به کشور سوم نرفته باشند، این ابلاغیه شامل بیماران مذکور هم می شود. این تصمیم تازه دولت ترکیه که با هماهنگی با UNHCR تنظیم شده و از آن به عنوان اقدامات انساندوستانه یاد شده است، کمتر از یک درصد پناهندگان را شامل نمی شود. به بیان دیگر است که تنهااجساد پناهندگان (آن هم به دلایل جسد دوستانه) حق پناهندگی اعطا می شود.
سیاست بایکوت و عدم توجه به درخواستهای قانونی پناهندگان از سوی UNHCR و دولت ترکیه به مدت بیش از 5 سال موجب ناامیدی آنها گشته، در نتیجه شمار قابل ملاحظه‌ای از آنها، سرنوشت خود را به راه پر خطر خروج غیرقانونی از ترکیه به عنوان تنها راه گریز از این بن بست سپردند. تنها راه باقی مانده برای آنها همین بود ولی در این راه پر مخاطره هم تعدادی از آنها به وسیله پلیس ترکیه یا دیگر کشورها دستگیر شدند و بی درنگ و بدون هر گونه دادگاه عادلانه ای به ترکیه و عراق بازگردانده شدند و از تعداد دیگری هم که انگشت نگاری شده اند، دیگر نمی توانند به این کشور باز گردند و یا وارد دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپا شوند. درطی سال 2006 زندان ادرنه واقع در مرز ترکیه و یونان که گفته می شود عاری از هرگونه امکانات بهداشتی است، مملو از پناهندگانی بود که ظاهرا تحت پوشش UNHCR قرار داشتند. این پناهندگان پس از چندین ماه بازداشت در این زندان، پس از آزادی روانه دادگاههای ترکیه شدند. در موارد دیگر هم باندها و شبکه‌های قاچاق انسان آنها را فریب داده و پولشان را غارت و از هیچ برخورد خصمانه و غیر انسانی علیه آنها کوتاهی نکرده. ابلاغیه اخیر دولت ترکیه که با موافقت UNHCR تنظیم شده است، موجب ناامیدی بیش از پیش پناهندگان را فراهم ساخته به طوری که تنها بدیل پیش روی این گروه را سپردن خود و زن و فرزندانشان به راه پر خطر خروج غیر قانونی از مرزهای ترکیه قرار داده اند. ما UNHCR و دولت ترکیه را مسوول عواقب پر خطر در پیش گرفتن این تنها گزینه می دانیم.
وضعیت کودکان پناهنده
در زیر سخنان یکی از این کودکان را می خوانید:
" دوست ندارم به مدرسه بروم چون بایدیونیفورم ویژه مدرسه را بپوشم و می دانم که خانواده ام نمی توانند این لباسها را برای من تهیه کنند."
"هنگامی که به مدرسه می روم دانش آموزان ترک چون زبان ترکی خوب نمی دانم به من می خندند، برای همین دوست ندارم به مدرسه بروم ."
سخنان پدر سه کودک که در ترکیه پناهنده هستند:
"هنگامی که به کودکانم نگاه می کنم شرمنده می شوم، چون من زندگی آنها را نابود کرده ام. در حقیقت من همه چیزم را از دست داده‌ام و به جای آن هم چیزی به دست نیاورده ام ."
دفتر کمیساریای عالی پناهندگان تا سال 2003 این گروه را در حاشیه قرار داده بود و گزارشی درباره آنها منتشر نکرده بود. در ماه جولای 2005این سازمان در اثر فشارهای نمایندگان پناهندگان و سازمانهای مدافع حقوق بشر در گزارشی که درباره این گروه منتشر کرد، تعداد آن را هم اعلام کرد. در گزارش ، این گروه 1181 نفر اعلام شده است (516پرونده ) که شامل 62درصد مرد، ۳۸ درصد زن، 100کودک زیر 5سال و متوسط تعداد در هر خانواده 3 نفر است و 277 نفر از این گروه مجرد هستند .ظلمی که در اثر سیاستهای غیر انسانی UNHCR و دولت ترکیه بر کودکان پناهنده اعمال می شود، به مراتب دردناکتر از همه مواردی است که ذکر آن رفت. این کودکان علاوه بر اینکه با استرس و نگرانی پا به حیات گذاشته اند، زندگی خود را در خانواده‌هایی سپری می کنند که مدام در شرایط نا متعادلی بسر می برند. خانواده‌هایی که همواره در خطر دیپورت، فرار، ناامنی، عدم تامین مایحتاج زندگی و تبعیضهای گوناگون دیگری قرار داشته اند و رسیدن به مکانی امن برای آنها به سرابی دور دست بدل شده است. چه بسا کودکانی که در اثر از هم پاشیدگی خانواده بی سرپرست مانده و قربانی وضع موجود شده‌اند. نمونه زنده و جانگداز این تراژدی سکته قلبی پناهنده ای به نام شهاب خلیلی در شهر کاستامونوی ترکیه است. این پناهنده که سابقه هیچ بیماری نداشت، در سال ۲۰۰۶ هنگامی که دو کودک خود را در دست داشت و از خیابان عبور می کرد، ناگاه به زمین افتاد و جلو چشم دو فرزند خود جان سپرد.
کودکان پناهنده از تغذیه سالم، تربیت و آموزش مناسب و درخور بی بهره بوده اند. طولانی شدن مدت پناهندگی، موجب شده تا این کودکان مدتی در ایران، مدتی در عراق و مدتی نیز در ترکیه به تحصیل بپردازند و بسیاری از آنها ناچار شده‌اند تا به علت برخورداری از سیستمهای متفاوت آموزشی در ایران، عراق و ترکیه در یک سطح آموزشی چندین بار درجا بزنند. این امر موجب شده تا بسیاری از آنها از ادامه تحصیل سرخورده شوند ومخفیانه و ناچاراَ به بازار کار روی آورند. در این میان کم نیستند کودکانی که در محیط کار جان خود را از دست داده یا دچار بیماری و قطع عضو شده‌اند. در چند روز اخیر نوجوان پناهنده‌ای در شهر افیون در اثر فشار روحی بسیار و احساس شدید ناامیدی و فشار زندگی، اقدام به خودکشی کرده که خوشبختانه پلیس مانع او می شود. بدون شک ادامه روند کنونی عواقب وخیم تری را متوجه پناهندگان می کند. تعداد زیادی از این کودکان که در کشورهای عراق و ترکیه به دنیا آمده اند شناسنامه و تابعیت رسمی هیچ کشوری ( ایران، عراق، ترکیه ) ندارند و در حالی که سن برخی از آنها از 15 سال به بالاست، هنوز از هیچ هویت قانونی برخوردار نیستند. در این میان جوانانی هستند که په به سن ازدواج گذاشتند اما به دلیل نبود هویت، مشکلات مالی و سرنوشت نا معلوم که کمیساریای عالی پناهندگان مصبب اصلی آن است ، از تشکیل خانواده محروم مانده اند.
یافتن شغل برای یک پناهنده در ترکیه
گفته های یکی از پناهنده گان در ترکیه :
"ما مجبور هستیم برای درآمد ناچیزی کارهای سخت و طاقت فرسا را انجام دهیم و کارفرمایان ترک گمان می کنند ما بی دین هستیم و میگویند شما از دست اسلام فرار کرده اید .
از هنگامی که این پناهندگان وارد ترکیه شده اند، اقامت آنها در ترکیه غیر قانونی بوده و اجازه کار کردن هم نداشته اند (پناهندگان و پناهجویان در ترکیه اجازه کار کردن ندارند) بنابرابن این پناهندگان ناچار هستند که به کارهای موقت، خطرناک و با درامد ناچیز روی آوردند. بیشتر کارفرمایان چون میدانند کار برای پناهندگان غیرقانونیست از پرداخت دست مزد معمولی به آنها خودداری میکنند و پلیس هم پاسخ شکایات پناهددگان را نمیدهد.
هنگام انتقال این پناهندگان از وان به شهرهای مرکزی، پلیس به آنان گوشزد می کند که اجازه کار کردن ندارند، در نتیجه به جز یک شهر در ترکیه که در آنجا پناهندگان به طور سنتی زباله ها را جمع آوری می کنند، در شهرهای دیگر اگر پناهندگان شغلی بیابند تنها برای چند روز است، چون بی درنگ پلیس به آنها هشدار می دهد و دراین صورت هم کارفرمای ترک حقوق آنها را نمی پردازد .
دراین وضعیت اسفناک پناهندگان ناچار بودند که تا ۳۰ ژوئن ۲۰۰۴ با قرض گرفتن و فروختن اثاثیه ناچیز زندگی بچه‌هایشان هزینه اجازه اقامت خود را بپردازند. پس از پایان یافتن این مهلت بحران افزایش یافت .
در 8 ژولای 2004، 54 نفر از پناهندگان ساکن چانکری توسط پلیس بازداشت شدند و پلیس آنان را مجبور کرده بود که حکم کتبی بازگشت به ایران را امضا کنند. هنگامی که تعدادی از زنان این گروه به خانه های خود بازگشتند که بعضی از وسائل مورد نیاز کودکان خود را بردارند، دریافتند که پلیس به همسایگان گفته است که می توانند اثاثیه باقی مانده را بردارند چون صاحبان آنها دیگر باز نمی گردند. در گزارش سالانه 2005 UNHCR ترکیه هم به مسئله اشاره شده و میگوید که هنوز هم در رابطه با تصمیم بازگرداندن این افراد به ایران از طرف مقامات مربوطه پاسخ رسمی دریافت نکرده ایم. پس از اینکه به پناهندگان به طور ضمنی تفهیم شد که باید این مبلغ را بپردازند و گرنه به ایران بازگردانده می شوند آنها را در هشتم جولای آزاد کردند .
گزارش های به دست آمده از شهرهای دیگر نشان می دهد که پناهندگانی که قادر به پرداختن این مبلغ نبودند تهدید به بازگرداندن به ایران شده اند و به آنها گفته شده که اسناد بازگرداندن آنها آماده است و منتظر دستور وزارت کشور هستند. تهدیدهای دولت ترکیه و گاها اقدامات عملی نسبت به دیپورت آنها به ایران همواره پناهندگان را در شرایط بسیار سخت روانی قرار داده است.
بیش از پنج سال از اقامت موقت این گروه در ترکیه می گذرد. این زمان ضربات جبران ناپذیر روانی و مادی بر زندگی پناهندگان برجای گذاشته است. به ویژه از اوایل سال 2006 که خدمات پزشکی و درمانی از این گروه قطع شده است، فشار مضاعفی را متحمل می شوند. پناهندگان کرد ایرانی در گیرودار یک سیاست و توافق اعلام نشده و غیر انسانی UNHCR و دولت ترکیه تباه می شوند. در این پنج سال UNHCR خود را از هرگونه کم کاری و خطایی مبری میداند و در نشستهایی که با نمایندگان پناهندگان داشته است، همواره دولت ترکیه را عامل اصلی وضع موجود معرفی کرده است. بر عکس دولت ترکیه نیز UNHCR را مسئول اصلی شرایط ناگوار موجود میداند. UNHCR می گوید اگر دولت ترکیه به این گروه اجازه خروج بدهد، این سازمان بلافاصله نسبت به انتقال آنها به کشورهای پناهنده پذیر اقدام خواهد کرد. دولت ترکیه نیز بارها تاکید کرده هرگاه UNHCR پرونده این پناهندگان را به کشورهای پناهنده پذیر بدهد، ترکیه مانع خروج آنها نخواهد شد. برای روشن شدن این ابهام، پناهندگان از دو طرف مسئول در این قضیه درخواست کرده‌اند تا در نشستی سه جانبه که در آن نمایندگان پناهندگان هم حضور داشته باشند، به این ابهام پاسخ گویند، اما متاسفانه هم UNHCR و هم دولت ترکیه تا کنون به این درخواست تن نداده‌اند.
ما از هر دو طرف مسئول به ویژه از UNHCR در رابطه با سهل انگاری عامدانه در راستای ارائه یافتن یک راه حل عملی و پایداربه شدت انتقاد می کنیم و می خواهیم با شفافیت جوانب این بحران طاقت فرسا را اعلام و برای حل عاجل آن اقدام نمایند.
پیشنهادات
به دولت ترکیه:
• لغو اسناد منتشر شده در 12 آوریل 2002 و شناختن این گروه به عنوان پناهنده بر اساس قوانین پناهندگی سال ۱۹۹۴ ترکیه
• پذیرفتن اصل عدم بازگرداندن همه پناهندگان
• لغو هزینه های اقامت این گروه
• همچنین دولت ترکیه باید برای پناهندگان امکانات اولیه زندگی مانند سرپناه و خوراک فراهم سازد.
• موافقت و فراهم آوردن تسهیلات عاجل برای انتقال سریع این پناهندگان به کشورهای پناهنده پذیر.
به کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان
• لغو توافق بین این سازمان و دولت ترکیه که در 12 آوریل 2004 منتشر شد و درخواست از ترکیه برای پذیرفتن اصل عدم بازگرداندن پناهندگان
• اقدام عاجل برای خروج پناهندگانی که به طور شخصی ویزای اقامت در کشور سوم را دریافت کرده اند
• فراهم آوردن امکان اقامت دیگر پناهندگان در کشور سوم و تسریع انجام این مراحل برای دیگر پناهندگان
• انتشار اطلاعات کافی و جامع درباره این پناهندگان و تشریح وضعیت آنها و علت ماندگاری آنها بعد از پنج سال در ترکیه.
• حق برخورداری از بیمارستان و امکانات پزشکی که متاسفانه این حق از پناهندگان سلب شده در حالیکه بخش زیادی از این گروه بخصوص زنان و کودکان در خطر ابتلا به بیماریهای مزمن قرار دارند.
• پرداخت حقوق ماهانه که تا بحال حکومت ترکیه و UNHCR آماده نبوده و نیستند از لحاظ مالی به این گروه کمک کنند.
به کشورهای پناهنده پذیر
ما از کشورهایی که می توانند کشور سوم برای این پناهندگان باشند درخواست می کنیم که امکان اقامت و اسکان این گروه را مورد ملاحظه قرار داده و تسهیلات پذیرش آنها را فراهم سازند
به احزاب ، سازمانها و شخصیتهای مدافع حقوق بشر
منعکس کردن وضعیت اسفبار این گروه از پناهندگان در رسانه های خبری.
دفاع از حق پایمال شده آنها از طرف کمیساریای عالی پناهندگان و حکومت ترکیه
اعزام هیات و خبرنگار برای تهیه گزارش و خبر، چون ما از گزارشهای UNHCR در رابطه با این گروه 1200 نفری گمان داریم.
تماس مستقیم با پناهندگان تا حقایق را از زبان خودشان بشنوند.
همکاری با پناهندگان برای گرفتن وکیل و تهیه کردن شکایات در دادگاهای ترکیه و پارلمان اروپا
شناساندن چهره واقعی ( بی تفاوتی، کم کاری، تنبلی، حق کشی، سوءاستفاده و ....) این کمیساریا به افکار عمومی جهان
تشکیل هیئت یا کمیته ای برای روشن ساختن حقایق و دنبال کردن پرونده 1200 پناهنده کرد ایرانی
از دبیر کل سازمان ملل متحد آقای مان کی مون میخواهیم که هیاتی برای روشن ساختن حقوق پایمال شده این گروه 1200 نفری بفرستد که مستقیما با پناهندگان صحبت کند تا ناعدالتی کمیساریای عالی پناهندگان که مدت ۱۰ سال است در عراق و ترکیه علیه این گروه اعمال داشته است، آشکار گردد.
از راه فرستادن فکس ، ایمیل، نامه و به راه انداختن کمپین برای جمع آوری امضاء ، اعتراض خود را علیه سیاستهای پناهنده ستیز کمیساریای عالی پناهندگان ابراز کنید.
پاورقی
۱-سازمانهایی که وضعیت پناهندگان ایرانی که پیشتر در شمال عراق ساکن بودند را درگزارش های خود بازتاب دادند عبارتند از: سازمان عفو بین الملل ( در اتحاد با پناهندگان ایرانی ) کمیساریای عالی پناهندگان در ترکیه و بعضی از حزاب سیاسی کرد، ایرانی، نهادها و شخصیتهای مدافع حقوق بشر، روزنامه ها وسایتهای خبری مستقل و.........
۲-جامعه بین الملل، کمیساریای عالی پناهندگان را موظف به حمایت از پناهندگان کرده است. بنابراین وظیفه این سازمان یافتن راه حل پایدار برای مشکلات آنهاست. در کشوری که تنها راه حل پایدار ( دو راه حل دیگر عبارتند از بازگشت داوطلبانه آنها به کشورشان یا پذیرفته شدن آنها در منطقه است) سکونت این پناهندگان در کشور سوم است کمیساریای عالی پناهندگان مهترین نقش را در اجرای این برنامه دارد.
۳- در ژولای 1997 کتاب راهنمای سکونت کمیساریای عالی پناهندگان درباره حرکت کنندگان نامنظم می گوید: حرکت کننده نامنظم پناهنده و پناهجویی است که ناچار می شود کشور اولیه ای را که در آن پناه یافته است ترک کند و به کشور دیگری برود. دلایل خروج آنان عبارتند از ترس از عدم امنیت جانی و پیوستن به دیگر اعضای خانواده در کشور مقصد. این تعریف کمیساریای عالی بر اساس سیاست جدید این سازمان (سیاست پناهندگان مدنی ) است و ادعا شده است که این ملاحظه درباره پیمان 1989(شماره 58 ایکس ال ) درباره حرکت کننده گان نامنظم صدق می کند. در این معاهده حرکت کننده نامنظم کسی است که در کشور ویژه ای پناه یافته است ولی با روشهای نا متعارف به کشورهای دیگر می رود تا دوباره اجازه اقامت و پناهند گی درخواست کند.
۴-بیست نفر از ایرانیان کرد ( 12مرد و 8کودک ) در روز 30اوت 2003در شهر مرزی وان در ترکیه بازداشت شده و به ایران بازگردانده شده بودند، دوباره به وان بازگشتند . این گروه دو شب را بدون غذا و آب و پوشاک مناسب در کوههای مرز شرقی سپری کردند و سپس با سختی و مشقت خود را به وان رساندند. از روز سه شنبه پلیس محلی تعدادی از این پناهند گان را بازداشت و تهدید کرده که آنها را به ایران باز می گرداند.
۵- نگاه کنید به تقاضای ششم نوامبر 2003، 53 پناهنده کرد ایرانی در ترکیه در بازداشت پلیس ترکیه هستند و خطر بازگرداندن اجباری آنها را تهدید می کند.
۶- خلاصه جزئیات دولت و کمیساریای عالی پناهندگان برای چهارمین سال متوالی به متوقف کردن کردهای ایرانی در ترکیه ادامه می دهند .( در انحاد با پناهندگان ایرانی اوت 2004)
۷- در 12 آوریل 2004 وزارت کشور توسط پلیس محلی حقوق پناهندگان را برای آنها منتشر کرد .
- به عنوان پناهنده یا خارجی که تقتضای پناهندگی آنها بررسی می شوند، شناخته نمی شوند.
- از کمک های پزشکی که شامل حال پناهندگان و پناهجویان می شود، برخوردار نمی شوند.
- مراحل اسکان آنها در کشور سوم انجام نخواهد شد.
- اگر در فعالیت های غیر قانونی شرکت کنند، از کشور اخراج می شوند .
- ثبت نام شده در کمیساریای عالی پناهندگان مزیتی به حساب نمی آید و از اخراج پناهندگان جلوگیری نمی کند.
- هزینه های قانونی اقامت بر طبق قانون شماره493 باید پرداخت شود. برای افراد زیر 18 سال نصف مبلغ باید پرداخت شود این قانون عطف به ماسبق نیست و شامل زمان قبل از وضع این قانون نمی شود.
- تغییر در شرایط فرد و همچنین سفر از استان محل اقامت باید به دفاتر امنیتی گزارش شود.
- اعطا اجازه اقامت در ترکیه نتیجه توجه و لطفی است که شامل این پناهندگان شده است. پس در دوره اقامت فرد در این کشور باید از رفتارهای مخالف اعتقادات عمومی و همچنین شرکت در فعالیت های مخالف با سلامتی و اخلاق و امنیت عمومی خودداری کنند.
- در صورتی که موارد ذکر شده در بالا را رعایت نکنند، اجازه اقامت آنان لغو خواهد شد و با آنان همانند مهاجران غیرقانونی برخورد خواهد شد.
۷- نگرانی های سازمان عفو بین الملل در پنجاه وششمین نشست کمیته اجرایی کمیساریای عالی پناهندگان اکتبر 2005 صفحات 11. 12. 13
۹- در جولای 2005 کمیساریای عالی پناهندگان تحت فشار پناهندگان گزارش هشت صفحه ای منتشر ساخت که در آن وضعیت و پیشینه این گروه از پناهندگان تشریح شده است، ولی به همه مشکلات و موانع به صورت شفاف اشاره نشده بود. در سالهای اخیر این سازمان در ترکیه به علت عدم شفافیت مورد انتقاد قرار گرفته است .
هیات نمایندگی پناهندگان کرد ایرانی در ترکیه (شمال عراق(
pankurd@gmail.com
penaberan@gmail.com
15/1/2007
مقدمه
این گزارش وضعیت گروهی از پناهندگان ایرانی را که از سال 2001 تا کنون در ترکیه گرفتار شده اند بررسی می کند. تا کنون گزارشهای بسیاری درباره وضعیت این گروه توسط سازمانهای مختلف منطقه ای و بین المللی مدافع حقوق بشر منتشر شده است در گزارشات منتشر شده به سازمانهای صلاحیتدار و مرتبط توصیه شده است تا هرچه زودتر راه حلی پایدار و مناسب برای آنها بیابند، اما متاسفانه تاکنون راه حلی ارائه نشده است در حالی که این گروه متحمل شرایط بسیار سخت و طاقت فرسایی شده است.
کوشش ما در این گزارش بیان حقایق درباره عدم برخورداری این گروه از شاخص های حقوق بشری و انتقاد از کمیساریای عالی پناهندگان به عنوان مرجع اصلی که باید این مشکل را حل کند و روشن ساختن تبعیضات موجود در قوانین پناهندگی ترکیه و رفتار غیرمرسوم دولت ترکیه علیه این گروه از پناهندگان است.
از همه کسانی که در تهیه و ترجمه این گزارش( بخصوص خانم مریم امینی و آقای سردار رحیمی ) ما را یاری دادند سپاسگذاریم .
خلاصه‌ای از گذشته این گروه
این گروه از پناهندگان کرد ایرانی که اکنون در ترکیه ساکن هستند، پیشتر عمدتا از اعضای احزاب سیاسی کرد و ایرانی بوده اند، تا سال 2001 در عراق اقامت داشتند و بخش زیادی از این گروه توسط کمیساریای عالی پناهندگان به عنوان پناهنده سیاسی شناخته شده اند، در سال 2001 و 2002 به دلایل امنیتی مجبور به ترک عراق شدند. از سوی دیگر کمیساریای عالی در وضعیت بی ثبات و خطرناک منطقه از آنها حمایت نمی کرد و شمار زیادی از آنها توسط عوامل جمهوری اسلامی ایران ترور،کشته ، زخمی و یا به دست عوامل دولت ایران ربوده و به ایران باز گردانده شده اند که تا بحال هم از سرنوشت برخی از آنها اطلاعی در دست نیست. . هنگامی که این گروه وارد ترکیه شدند کمیساریای عالی و دولت ترکیه آنها را مورد حمایت قرار ندادند و حتی این گروه بیدفاع را با اقدامات تنبیهی مواجه کردند. در ابتدای وردمان به خاک ترکیه که خود را به کمیساریای عالی پناهندگان معرفی کردیم با اجبار برگه ای از قبل آماده شده را به ما امضاء کردند که بر اساس آن از هیچ حق و مزایایی برخوردار نخواهیم بود.به ما القاء شده بود که هگر این برگه را امضا نکنیم برای ما تشکیل پرونده انجام نخواهد شد. پناهندگان به خاطر ترس از دیپورت به ایران توسط پلیس ترکیه ناگزیر از میان بد و بدتر بد را انتخاب کردند به امضای این برگه تن دادند.
کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان از این گروه به عنوان حرکت کنندگان نا منظم یا جابجاشونده بی قاعده یاد کرد و براین مبنا از ثبت نام آنها به عنوان پناهنده خودداری نمود و از ارائه کمک های مالی و پزشکی به آنها سر باز زد و نسبت به انتقال آنها به کشورهای پناهنده پذیر هیچ اقدامی به عمل نیاورد.بعد از چند ماه به تعدادی از این پناهندگان برگة(AM) دادند وUN از حکومت ترکیه خواسته بود این افراد بدلیل اینکه در خاک عراق ازامنیت کامل برخوردار بوده اند ، به عراق بازگردانده شوند، پلیس ترکیه لیست این افراد را برای دیپورت آماده کرده بود و از آنها خواست که اسرع وقت خود را به پلیس معرفی کنند ، به مدت یک ماه این افراد در شهرهای ترکیه خود را مخفی نگه داشتند تا با همکاری احزاب و سازمانهای دفاع از حقوق بشر و اعما ل فشار به کمیساریای عالی پناهندگان وحکومت ترکیه این تصمیم UN لغو شد.
کمیساریای عالی پناهندگان با نامیدن این گروه به عنوان حرکت کنندگان نامنظم امکان استرداد آنها به ایران توسط دولت ترکیه را فراهم آورد و دولت ترکیه هم در هماهنگی با UN از اقامت موقت آنها خوداری کرد.
سرانجام دولت ترکیه پس از دو سال پذیرفت که به این پناهندگان تحت قانون (خارجیهای نرمال) اجازه اقامت موقت بدهد. بدین معنا که‌این گروه به عنوان پناهنده شناخته نشده و مجوز انتقال به کشور سوم از خاک ترکیه را ندارند. بنابر این آنها همواره در معرض بازگشت اجباری به ایران توسط دولت ترکیه قرار داشتند.
پیش از جنگ سرنگونی حکومت صدام در ماه مارس 2003, کمیساریای عالی پناهندگان عنوان حرکت کنندگان نا متغارف را درباره این گروه صادر کرد و به این صورت بازگرداندن آنها به عراق را تایید کرد ولی همزمان با سرنگونی حکومت عراق ، این حکم توسط کمیساریای عالی لغو شد و به دولت ها هم توصیه کرد از بازگرداندن پناهندگان به عراق خودداری کنند.
در اوت 2003, پلیس ترکیه نوزده نفر از این پناهندگان را که تعدادی زن و کودک در میانشان بود دستگیر کرده و بدون هیچ اخطار قبلی آنها را در نقطه صفر مرز ترکیه و ایران رها کرد و در نوامبر همان سال پنجاه و سه نفر را در شهر مرزی وان به مدت یک هفته باز داشت و به دیپورت تهدید کرد. بالاخره در نوامبر همان سال دولت ترکیه و کمیساریای عالی رایزنی هایی برای حل این مشکل بعمل آوردند که هنوز هم جزئیات آن برای پناهندگان روشن نشده است .
پس از این رایزنی ها در دسامبر 2003 کمیساریای عالی تمامی این پناهندگان را مجددا به عنوان پناهنده پذیرفت و به آنها برگه‌های رسمی را که نشان دهنده قبولی بود، تحویل داد. در آوریل 2004 وزارت کشور ترکیه به این گروه اجازه داد که به استانهای مرکزی منتقل شوند و آنجا برای اجازه اقامت اقدام کنند ولی هنگامی که به اداره پلیس محلی مراجعه کردند پلیس از آنها مبلغ گزافی درخواست کرد و روشن شد اجاره اقامتی که به آنها داده شده به عنوان خارجی است و نه پناهنده، به طوری که دولت ترکیه می تواند هر زمان که بخواهد، این پناهندگان را به ایران بازگرداند .
بسیاری از این پناهندگان هنوز هم از این موضوع اطلاعی ندارند، چون همه اسناد به زبان ترکی است وبیشتر آنها هم ترکی نمی دانند و کمیساریای عالی و حکومت ترکیه هم در این مورد به آنها توضیحی نمی دهند.
سازمان عفو بین الملل در پنجاه و ششمین جلسه اجرایی کمیساریای عالی نگرانی های خود را نسبت به وضعیت این گروه ابراز داشت و خاطر نشان کرد اگر آنها نتوانند اجازه اقامت خود را تمدید کنند به ایران بازگردانده می شوند. این سازمان به دولت ترکیه تاکید می کند با این گروه طبق آئین نامه سال 1994 قانون مهاجرت برخورد نکند و برای گرفتن ویزا و اسکان و در کشور سوم آنان را یاری دهد و همچنین شرایط استفاده همه پناهندگان از شاخص های حقوق بشر همانند اجازه کار و داشتن خانه و سر پناه را فراهم سازد .
سازمان عفو بین الملل به کمیساریای عالی توصیه می کند که از اقدامات تبغیض آمیز علیه این گروه خودداری کرده و با این گروه از پناهندگان هم مانند دیگر پناهندگان در ترکیه برخورد کند و از حق سکونت آنها در کشور سوم حمایت نماید.
در ششم سپتامبر 2006 نمایندگان این گروه از پناهندگان با نماینده وزارت کشور ترکیه و مسئولین UNHCR هم نشستی داشتند که هدف از این نشست تبادل اطلاعات، بررسی وضعیت و یافتن راه حل این مشکل بود. این نشست دستاورد جدیدی برای پناهندگان در بر نداشت و هر آنچه در این جلسه بیان شد پیشتر هم گفته شده بود.
قابل ملاحظه است که از نمایندگان پناهندگان خواسته شد که به طور خلاصه و فهرست وار مشکلات خود را بیان کنند و در برابر چراهای آنها، پاسخ نماینده کمیساریای عالی رجوع کردن به رساله های این سازمان و پاسخ های نماینده وزارت کشور ترکیه هم بسیار مبهم و رجوع کردن به دستورالعمل های قانونی و بایدها بود.
نتیجه این نشست و همچنین تحصن در مقابل درب ساختمان کمیساریای عالی پناهندگان در آنکارا این بود که کمیساریای عالی و دولت ترکیه با هم تصمیم جدیدی گرفتند و اعلام کردند کسانی که در خارج از ترکیه خویشاوند درجه یک دارند و یا اینکه افرادی که بیماری لا علاج دارند، می توانند اجازه خروج از ترکیه را دریافت کنند، ولی هنگامی که با دفتر کمیساریای عالی در این مورد تماس گرفته شد پاسخی داده نشد. با اینکه وزارت کشور ترکیه درنیمه دوم سال 2006 کتبا به پناهندگان اعلام کرد (افرادی که در خارج از کشور فامیل درجه یک دارند ( پدر، مادر، برادر، خواهر، زن، شوهر) و افرادی که بیماریهایی از قبیل بیماریهای قلبی، سرطان، دیالیز، و هپاتیت دارند، اجازه خروج از کشور ترکیه را دارند( ولی در تاریخ 2006/12/15در جلسه UNHCR و وزارت کشور این تصمیم لغو شد و در یک نامه رسمی که توسط شعبه‌های بخش خارجی امنیت ترکیه به پناهندگان ابلاغ شده شرایط بسیار سختی گنجانده شده است. بر اساس این ابلاغیه تنها به پناهندگانی اجازه خروج از ترکیه داده می شود که فرزندان کمتر از سنین 18 سال در کشور سوم دارند، یا کودکانی که پدر و مادر آنها در کشور سوم زندگی میکنند، آنهم مشروط بر اینکه از ترکیه به کشور سوم نرفته باشند، این ابلاغیه شامل بیماران مذکور هم می شود. این تصمیم تازه دولت ترکیه که با هماهنگی با UNHCR تنظیم شده و از آن به عنوان اقدامات انساندوستانه یاد شده است، کمتر از یک درصد پناهندگان را شامل نمی شود. به بیان دیگر است که تنهااجساد پناهندگان (آن هم به دلایل جسد دوستانه) حق پناهندگی اعطا می شود.
سیاست بایکوت و عدم توجه به درخواستهای قانونی پناهندگان از سوی UNHCR و دولت ترکیه به مدت بیش از 5 سال موجب ناامیدی آنها گشته، در نتیجه شمار قابل ملاحظه‌ای از آنها، سرنوشت خود را به راه پر خطر خروج غیرقانونی از ترکیه به عنوان تنها راه گریز از این بن بست سپردند. تنها راه باقی مانده برای آنها همین بود ولی در این راه پر مخاطره هم تعدادی از آنها به وسیله پلیس ترکیه یا دیگر کشورها دستگیر شدند و بی درنگ و بدون هر گونه دادگاه عادلانه ای به ترکیه و عراق بازگردانده شدند و از تعداد دیگری هم که انگشت نگاری شده اند، دیگر نمی توانند به این کشور باز گردند و یا وارد دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپا شوند. درطی سال 2006 زندان ادرنه واقع در مرز ترکیه و یونان که گفته می شود عاری از هرگونه امکانات بهداشتی است، مملو از پناهندگانی بود که ظاهرا تحت پوشش UNHCR قرار داشتند. این پناهندگان پس از چندین ماه بازداشت در این زندان، پس از آزادی روانه دادگاههای ترکیه شدند. در موارد دیگر هم باندها و شبکه‌های قاچاق انسان آنها را فریب داده و پولشان را غارت و از هیچ برخورد خصمانه و غیر انسانی علیه آنها کوتاهی نکرده. ابلاغیه اخیر دولت ترکیه که با موافقت UNHCR تنظیم شده است، موجب ناامیدی بیش از پیش پناهندگان را فراهم ساخته به طوری که تنها بدیل پیش روی این گروه را سپردن خود و زن و فرزندانشان به راه پر خطر خروج غیر قانونی از مرزهای ترکیه قرار داده اند. ما UNHCR و دولت ترکیه را مسوول عواقب پر خطر در پیش گرفتن این تنها گزینه می دانیم.
وضعیت کودکان پناهنده
در زیر سخنان یکی از این کودکان را می خوانید:
" دوست ندارم به مدرسه بروم چون بایدیونیفورم ویژه مدرسه را بپوشم و می دانم که خانواده ام نمی توانند این لباسها را برای من تهیه کنند."
"هنگامی که به مدرسه می روم دانش آموزان ترک چون زبان ترکی خوب نمی دانم به من می خندند، برای همین دوست ندارم به مدرسه بروم ."
سخنان پدر سه کودک که در ترکیه پناهنده هستند:
"هنگامی که به کودکانم نگاه می کنم شرمنده می شوم، چون من زندگی آنها را نابود کرده ام. در حقیقت من همه چیزم را از دست داده‌ام و به جای آن هم چیزی به دست نیاورده ام ."
دفتر کمیساریای عالی پناهندگان تا سال 2003 این گروه را در حاشیه قرار داده بود و گزارشی درباره آنها منتشر نکرده بود. در ماه جولای 2005این سازمان در اثر فشارهای نمایندگان پناهندگان و سازمانهای مدافع حقوق بشر در گزارشی که درباره این گروه منتشر کرد، تعداد آن را هم اعلام کرد. در گزارش ، این گروه 1181 نفر اعلام شده است (516پرونده ) که شامل 62درصد مرد، ۳۸ درصد زن، 100کودک زیر 5سال و متوسط تعداد در هر خانواده 3 نفر است و 277 نفر از این گروه مجرد هستند .ظلمی که در اثر سیاستهای غیر انسانی UNHCR و دولت ترکیه بر کودکان پناهنده اعمال می شود، به مراتب دردناکتر از همه مواردی است که ذکر آن رفت. این کودکان علاوه بر اینکه با استرس و نگرانی پا به حیات گذاشته اند، زندگی خود را در خانواده‌هایی سپری می کنند که مدام در شرایط نا متعادلی بسر می برند. خانواده‌هایی که همواره در خطر دیپورت، فرار، ناامنی، عدم تامین مایحتاج زندگی و تبعیضهای گوناگون دیگری قرار داشته اند و رسیدن به مکانی امن برای آنها به سرابی دور دست بدل شده است. چه بسا کودکانی که در اثر از هم پاشیدگی خانواده بی سرپرست مانده و قربانی وضع موجود شده‌اند. نمونه زنده و جانگداز این تراژدی سکته قلبی پناهنده ای به نام شهاب خلیلی در شهر کاستامونوی ترکیه است. این پناهنده که سابقه هیچ بیماری نداشت، در سال ۲۰۰۶ هنگامی که دو کودک خود را در دست داشت و از خیابان عبور می کرد، ناگاه به زمین افتاد و جلو چشم دو فرزند خود جان سپرد.
کودکان پناهنده از تغذیه سالم، تربیت و آموزش مناسب و درخور بی بهره بوده اند. طولانی شدن مدت پناهندگی، موجب شده تا این کودکان مدتی در ایران، مدتی در عراق و مدتی نیز در ترکیه به تحصیل بپردازند و بسیاری از آنها ناچار شده‌اند تا به علت برخورداری از سیستمهای متفاوت آموزشی در ایران، عراق و ترکیه در یک سطح آموزشی چندین بار درجا بزنند. این امر موجب شده تا بسیاری از آنها از ادامه تحصیل سرخورده شوند ومخفیانه و ناچاراَ به بازار کار روی آورند. در این میان کم نیستند کودکانی که در محیط کار جان خود را از دست داده یا دچار بیماری و قطع عضو شده‌اند. در چند روز اخیر نوجوان پناهنده‌ای در شهر افیون در اثر فشار روحی بسیار و احساس شدید ناامیدی و فشار زندگی، اقدام به خودکشی کرده که خوشبختانه پلیس مانع او می شود. بدون شک ادامه روند کنونی عواقب وخیم تری را متوجه پناهندگان می کند. تعداد زیادی از این کودکان که در کشورهای عراق و ترکیه به دنیا آمده اند شناسنامه و تابعیت رسمی هیچ کشوری ( ایران، عراق، ترکیه ) ندارند و در حالی که سن برخی از آنها از 15 سال به بالاست، هنوز از هیچ هویت قانونی برخوردار نیستند. در این میان جوانانی هستند که په به سن ازدواج گذاشتند اما به دلیل نبود هویت، مشکلات مالی و سرنوشت نا معلوم که کمیساریای عالی پناهندگان مصبب اصلی آن است ، از تشکیل خانواده محروم مانده اند.
یافتن شغل برای یک پناهنده در ترکیه
گفته های یکی از پناهنده گان در ترکیه :
"ما مجبور هستیم برای درآمد ناچیزی کارهای سخت و طاقت فرسا را انجام دهیم و کارفرمایان ترک گمان می کنند ما بی دین هستیم و میگویند شما از دست اسلام فرار کرده اید .
از هنگامی که این پناهندگان وارد ترکیه شده اند، اقامت آنها در ترکیه غیر قانونی بوده و اجازه کار کردن هم نداشته اند (پناهندگان و پناهجویان در ترکیه اجازه کار کردن ندارند) بنابرابن این پناهندگان ناچار هستند که به کارهای موقت، خطرناک و با درامد ناچیز روی آوردند. بیشتر کارفرمایان چون میدانند کار برای پناهندگان غیرقانونیست از پرداخت دست مزد معمولی به آنها خودداری میکنند و پلیس هم پاسخ شکایات پناهددگان را نمیدهد.
هنگام انتقال این پناهندگان از وان به شهرهای مرکزی، پلیس به آنان گوشزد می کند که اجازه کار کردن ندارند، در نتیجه به جز یک شهر در ترکیه که در آنجا پناهندگان به طور سنتی زباله ها را جمع آوری می کنند، در شهرهای دیگر اگر پناهندگان شغلی بیابند تنها برای چند روز است، چون بی درنگ پلیس به آنها هشدار می دهد و دراین صورت هم کارفرمای ترک حقوق آنها را نمی پردازد .
دراین وضعیت اسفناک پناهندگان ناچار بودند که تا ۳۰ ژوئن ۲۰۰۴ با قرض گرفتن و فروختن اثاثیه ناچیز زندگی بچه‌هایشان هزینه اجازه اقامت خود را بپردازند. پس از پایان یافتن این مهلت بحران افزایش یافت .
در 8 ژولای 2004، 54 نفر از پناهندگان ساکن چانکری توسط پلیس بازداشت شدند و پلیس آنان را مجبور کرده بود که حکم کتبی بازگشت به ایران را امضا کنند. هنگامی که تعدادی از زنان این گروه به خانه های خود بازگشتند که بعضی از وسائل مورد نیاز کودکان خود را بردارند، دریافتند که پلیس به همسایگان گفته است که می توانند اثاثیه باقی مانده را بردارند چون صاحبان آنها دیگر باز نمی گردند. در گزارش سالانه 2005 UNHCR ترکیه هم به مسئله اشاره شده و میگوید که هنوز هم در رابطه با تصمیم بازگرداندن این افراد به ایران از طرف مقامات مربوطه پاسخ رسمی دریافت نکرده ایم. پس از اینکه به پناهندگان به طور ضمنی تفهیم شد که باید این مبلغ را بپردازند و گرنه به ایران بازگردانده می شوند آنها را در هشتم جولای آزاد کردند .
گزارش های به دست آمده از شهرهای دیگر نشان می دهد که پناهندگانی که قادر به پرداختن این مبلغ نبودند تهدید به بازگرداندن به ایران شده اند و به آنها گفته شده که اسناد بازگرداندن آنها آماده است و منتظر دستور وزارت کشور هستند. تهدیدهای دولت ترکیه و گاها اقدامات عملی نسبت به دیپورت آنها به ایران همواره پناهندگان را در شرایط بسیار سخت روانی قرار داده است.
بیش از پنج سال از اقامت موقت این گروه در ترکیه می گذرد. این زمان ضربات جبران ناپذیر روانی و مادی بر زندگی پناهندگان برجای گذاشته است. به ویژه از اوایل سال 2006 که خدمات پزشکی و درمانی از این گروه قطع شده است، فشار مضاعفی را متحمل می شوند. پناهندگان کرد ایرانی در گیرودار یک سیاست و توافق اعلام نشده و غیر انسانی UNHCR و دولت ترکیه تباه می شوند. در این پنج سال UNHCR خود را از هرگونه کم کاری و خطایی مبری میداند و در نشستهایی که با نمایندگان پناهندگان داشته است، همواره دولت ترکیه را عامل اصلی وضع موجود معرفی کرده است. بر عکس دولت ترکیه نیز UNHCR را مسئول اصلی شرایط ناگوار موجود میداند. UNHCR می گوید اگر دولت ترکیه به این گروه اجازه خروج بدهد، این سازمان بلافاصله نسبت به انتقال آنها به کشورهای پناهنده پذیر اقدام خواهد کرد. دولت ترکیه نیز بارها تاکید کرده هرگاه UNHCR پرونده این پناهندگان را به کشورهای پناهنده پذیر بدهد، ترکیه مانع خروج آنها نخواهد شد. برای روشن شدن این ابهام، پناهندگان از دو طرف مسئول در این قضیه درخواست کرده‌اند تا در نشستی سه جانبه که در آن نمایندگان پناهندگان هم حضور داشته باشند، به این ابهام پاسخ گویند، اما متاسفانه هم UNHCR و هم دولت ترکیه تا کنون به این درخواست تن نداده‌اند.
ما از هر دو طرف مسئول به ویژه از UNHCR در رابطه با سهل انگاری عامدانه در راستای ارائه یافتن یک راه حل عملی و پایداربه شدت انتقاد می کنیم و می خواهیم با شفافیت جوانب این بحران طاقت فرسا را اعلام و برای حل عاجل آن اقدام نمایند.
پیشنهادات
به دولت ترکیه:
• لغو اسناد منتشر شده در 12 آوریل 2002 و شناختن این گروه به عنوان پناهنده بر اساس قوانین پناهندگی سال ۱۹۹۴ ترکیه
• پذیرفتن اصل عدم بازگرداندن همه پناهندگان
• لغو هزینه های اقامت این گروه
• همچنین دولت ترکیه باید برای پناهندگان امکانات اولیه زندگی مانند سرپناه و خوراک فراهم سازد.
• موافقت و فراهم آوردن تسهیلات عاجل برای انتقال سریع این پناهندگان به کشورهای پناهنده پذیر.
به کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان
• لغو توافق بین این سازمان و دولت ترکیه که در 12 آوریل 2004 منتشر شد و درخواست از ترکیه برای پذیرفتن اصل عدم بازگرداندن پناهندگان
• اقدام عاجل برای خروج پناهندگانی که به طور شخصی ویزای اقامت در کشور سوم را دریافت کرده اند
• فراهم آوردن امکان اقامت دیگر پناهندگان در کشور سوم و تسریع انجام این مراحل برای دیگر پناهندگان
• انتشار اطلاعات کافی و جامع درباره این پناهندگان و تشریح وضعیت آنها و علت ماندگاری آنها بعد از پنج سال در ترکیه.
• حق برخورداری از بیمارستان و امکانات پزشکی که متاسفانه این حق از پناهندگان سلب شده در حالیکه بخش زیادی از این گروه بخصوص زنان و کودکان در خطر ابتلا به بیماریهای مزمن قرار دارند.
• پرداخت حقوق ماهانه که تا بحال حکومت ترکیه و UNHCR آماده نبوده و نیستند از لحاظ مالی به این گروه کمک کنند.
به کشورهای پناهنده پذیر
ما از کشورهایی که می توانند کشور سوم برای این پناهندگان باشند درخواست می کنیم که امکان اقامت و اسکان این گروه را مورد ملاحظه قرار داده و تسهیلات پذیرش آنها را فراهم سازند
به احزاب ، سازمانها و شخصیتهای مدافع حقوق بشر
منعکس کردن وضعیت اسفبار این گروه از پناهندگان در رسانه های خبری.
دفاع از حق پایمال شده آنها از طرف کمیساریای عالی پناهندگان و حکومت ترکیه
اعزام هیات و خبرنگار برای تهیه گزارش و خبر، چون ما از گزارشهای UNHCR در رابطه با این گروه 1200 نفری گمان داریم.
تماس مستقیم با پناهندگان تا حقایق را از زبان خودشان بشنوند.
همکاری با پناهندگان برای گرفتن وکیل و تهیه کردن شکایات در دادگاهای ترکیه و پارلمان اروپا
شناساندن چهره واقعی ( بی تفاوتی، کم کاری، تنبلی، حق کشی، سوءاستفاده و ....) این کمیساریا به افکار عمومی جهان
تشکیل هیئت یا کمیته ای برای روشن ساختن حقایق و دنبال کردن پرونده 1200 پناهنده کرد ایرانی
از دبیر کل سازمان ملل متحد آقای مان کی مون میخواهیم که هیاتی برای روشن ساختن حقوق پایمال شده این گروه 1200 نفری بفرستد که مستقیما با پناهندگان صحبت کند تا ناعدالتی کمیساریای عالی پناهندگان که مدت ۱۰ سال است در عراق و ترکیه علیه این گروه اعمال داشته است، آشکار گردد.
از راه فرستادن فکس ، ایمیل، نامه و به راه انداختن کمپین برای جمع آوری امضاء ، اعتراض خود را علیه سیاستهای پناهنده ستیز کمیساریای عالی پناهندگان ابراز کنید.
پاورقی
۱-سازمانهایی که وضعیت پناهندگان ایرانی که پیشتر در شمال عراق ساکن بودند را درگزارش های خود بازتاب دادند عبارتند از: سازمان عفو بین الملل ( در اتحاد با پناهندگان ایرانی ) کمیساریای عالی پناهندگان در ترکیه و بعضی از حزاب سیاسی کرد، ایرانی، نهادها و شخصیتهای مدافع حقوق بشر، روزنامه ها وسایتهای خبری مستقل و.........
۲-جامعه بین الملل، کمیساریای عالی پناهندگان را موظف به حمایت از پناهندگان کرده است. بنابراین وظیفه این سازمان یافتن راه حل پایدار برای مشکلات آنهاست. در کشوری که تنها راه حل پایدار ( دو راه حل دیگر عبارتند از بازگشت داوطلبانه آنها به کشورشان یا پذیرفته شدن آنها در منطقه است) سکونت این پناهندگان در کشور سوم است کمیساریای عالی پناهندگان مهترین نقش را در اجرای این برنامه دارد.
۳- در ژولای 1997 کتاب راهنمای سکونت کمیساریای عالی پناهندگان درباره حرکت کنندگان نامنظم می گوید: حرکت کننده نامنظم پناهنده و پناهجویی است که ناچار می شود کشور اولیه ای را که در آن پناه یافته است ترک کند و به کشور دیگری برود. دلایل خروج آنان عبارتند از ترس از عدم امنیت جانی و پیوستن به دیگر اعضای خانواده در کشور مقصد. این تعریف کمیساریای عالی بر اساس سیاست جدید این سازمان (سیاست پناهندگان مدنی ) است و ادعا شده است که این ملاحظه درباره پیمان 1989(شماره 58 ایکس ال ) درباره حرکت کننده گان نامنظم صدق می کند. در این معاهده حرکت کننده نامنظم کسی است که در کشور ویژه ای پناه یافته است ولی با روشهای نا متعارف به کشورهای دیگر می رود تا دوباره اجازه اقامت و پناهند گی درخواست کند.
۴-بیست نفر از ایرانیان کرد ( 12مرد و 8کودک ) در روز 30اوت 2003در شهر مرزی وان در ترکیه بازداشت شده و به ایران بازگردانده شده بودند، دوباره به وان بازگشتند . این گروه دو شب را بدون غذا و آب و پوشاک مناسب در کوههای مرز شرقی سپری کردند و سپس با سختی و مشقت خود را به وان رساندند. از روز سه شنبه پلیس محلی تعدادی از این پناهند گان را بازداشت و تهدید کرده که آنها را به ایران باز می گرداند.
۵- نگاه کنید به تقاضای ششم نوامبر 2003، 53 پناهنده کرد ایرانی در ترکیه در بازداشت پلیس ترکیه هستند و خطر بازگرداندن اجباری آنها را تهدید می کند.
۶- خلاصه جزئیات دولت و کمیساریای عالی پناهندگان برای چهارمین سال متوالی به متوقف کردن کردهای ایرانی در ترکیه ادامه می دهند .( در انحاد با پناهندگان ایرانی اوت 2004)
۷- در 12 آوریل 2004 وزارت کشور توسط پلیس محلی حقوق پناهندگان را برای آنها منتشر کرد .
- به عنوان پناهنده یا خارجی که تقتضای پناهندگی آنها بررسی می شوند، شناخته نمی شوند.
- از کمک های پزشکی که شامل حال پناهندگان و پناهجویان می شود، برخوردار نمی شوند.
- مراحل اسکان آنها در کشور سوم انجام نخواهد شد.
- اگر در فعالیت های غیر قانونی شرکت کنند، از کشور اخراج می شوند .
- ثبت نام شده در کمیساریای عالی پناهندگان مزیتی به حساب نمی آید و از اخراج پناهندگان جلوگیری نمی کند.
- هزینه های قانونی اقامت بر طبق قانون شماره493 باید پرداخت شود. برای افراد زیر 18 سال نصف مبلغ باید پرداخت شود این قانون عطف به ماسبق نیست و شامل زمان قبل از وضع این قانون نمی شود.
- تغییر در شرایط فرد و همچنین سفر از استان محل اقامت باید به دفاتر امنیتی گزارش شود.
- اعطا اجازه اقامت در ترکیه نتیجه توجه و لطفی است که شامل این پناهندگان شده است. پس در دوره اقامت فرد در این کشور باید از رفتارهای مخالف اعتقادات عمومی و همچنین شرکت در فعالیت های مخالف با سلامتی و اخلاق و امنیت عمومی خودداری کنند.
- در صورتی که موارد ذکر شده در بالا را رعایت نکنند، اجازه اقامت آنان لغو خواهد شد و با آنان همانند مهاجران غیرقانونی برخورد خواهد شد.
۷- نگرانی های سازمان عفو بین الملل در پنجاه وششمین نشست کمیته اجرایی کمیساریای عالی پناهندگان اکتبر 2005 صفحات 11. 12. 13
۹- در جولای 2005 کمیساریای عالی پناهندگان تحت فشار پناهندگان گزارش هشت صفحه ای منتشر ساخت که در آن وضعیت و پیشینه این گروه از پناهندگان تشریح شده است، ولی به همه مشکلات و موانع به صورت شفاف اشاره نشده بود. در سالهای اخیر این سازمان در ترکیه به علت عدم شفافیت مورد انتقاد قرار گرفته است .
هیات نمایندگی پناهندگان کرد ایرانی در ترکیه (شمال عراق(
pankurd@gmail.com
penaberan@gmail.com
15/1/2007
21.10.06 - منبع: سایت دیدگاه | |
|
کانون زندانیان سیاسی ایران (در تبعید) : روز دوشنبه ۹ اکتبر ۲۰۰۶ برابر با ۱۷ مهر ۱۳۸۵ ، پلیس ترکیه سی و یک تن از پناهجویانی ایرانی را که در زندان امنیتی Yabancılar Misafirhanesi در استانبول زندانی بودند، برای تحویل به رژیم با یک دستگاه اتوبوس به مرز بازرگان انتقال داد. به دنبال تلاش های محلی و بین المللی، ترکیه حکم اخراج زندانی سیاسی سابق فیروز داوودی به ایران را لغو و پلیس او را به همان زندان در استانبول برگرداند. اما تلاش ها برای لغو احکام بقیه بی نتیجه ماند و سی نفر شامگاه روز دوشنبه به ماموران امنیتی رژیم در مرز بازرگان تحویل شدند. در عین حال، منوچهر محمدی نیز که اقامت آمریکا را دریافت کرده است، یک هفته پیش در فرودگاه استانبول دستگیر و از همان زمان در زندان فوق الذکر بسر می برد. کانون زندانیان سیاسی ایران ( در تبعید ) اخراج پناهجویان ایرانی از ترکیه را به شدت محکوم می کند و دولت ترکیه را مسئول جان این افراد می داند. |
مخالفت سازمان ملل با باز گرداندن پناهجویان ایرانی
دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در آنکارا اعلام کرده از استرداد پنج پناهجوی ایرانی شهر وان ترکیه جلوگیری کرده است. پلیس ترکیه پیشتر گفته بود که این پنج پناهجوی ایرانی را به دلیل فعالیت سیاسی آنها به ایران باز می گرداند.حکم اخراج این پناهجویان از ترکیه که دو تن از آنها در فعالیت های سیاسی وابسته به حزب مشروطه ایران مشارکت داشته اند، توسط وزارت خارجه ترکیه صادر شده است.یک مقام پلیس ترکیه که نخواست نامش فاش شود در مصاحبه با رادیو فردا گفت: «حکم دیپورت این پناهجویان به دلیل فعالیتسیاسی آنها صادر شده و دولت ترکیه در چهارچوب سیاست حسن همجواری با ایران به هیچ گروه سیاسی مخالف جمهوری اسلامی در ترکیه اجازه فعالیت نمی دهد.»اما این پناهجویان می گویند که به دلیل انتشار اخبار وضعیت پناهندگان و پناهجویان ایرانی شهر وان، تهدید شده و حتی بارها توسط پلیس مورد ضرب و شتم قرار گرفته اند. آنها می گویند که هنوز پلیس ترکیه آنها را به اخراج از این کشور تهدید می کند.